امیرالمؤمنین و خطبه ذی قار و علائم اخرالزمان

                 

اصبغ بن نباته می گوید: از حضرت امیرالمؤمنین شنیدم که فرمودند:

قبل از قیام قائم سالهای پراز خدعه ای است.در این سالها (پیش از قیام )راستگویان به نام دروغگو معرفی میشوند و دروغگویان به عنوان راستگو در این سالها «ماحل»تقرب پیدا میکند و «روبیضه»سخن میگوید .اصبغ می گوید:عرض کردم «ماحل»و «روبیضه»چیست؟ فرمودند:مگر قران را نخوانده ای که می فرماید:«وَ هو شَدید المِحال»؟ قال یرید المکر ؛ فرمودند:منظور از «ماحل» ادم مکاری است که به وسیله مکر زیاد مردم را به خود متوجه می کند.[غیبت نعمانی ،ص 278]

و اما معنی «روبیضه»اگرچه در در این حدیث پاسخ معنای ان افتاده ولی در جای دیگر از رسول گرامی اسلام (ص)نقل شده است که «الرُّبیضَةُ الرَّجلُ التّافِه یَنطِقُفی أمرِ العامَّةِ»یعنی مرد حقیر و بی شخصیتی که در امر عامه مردم دخالت می کند و سخن میگوید.

 

امیر المومنین و خطبه ی ذی قار و علائم اخر الزمان 

خداوند برای هدایت و ارشاد شما پیامبرش را مبعوث به رسالت فرمود و بدانید که بعد از من دورانی خواهید داشت که در ان چیزی پنهان تر از حق نیست و نیز در ان زمان روشن تر از باطل چیز دیگری نخواهد بود. در این عصر ، دروغ بستن بر خدا و پیامبرش از هرچیزی بیشتر است. در این زمان متاعی کم ارزش تر از قران در نزد این مردم نیست،در صورتی که قران را به حق بخوانند و به آن عمل کنند ،هیچ متاعی از نظر ارزش به پای کتاب خدا نمی رسد ، اگر تحربف شود و برخلاف حق تفسیر گردد،به تحقیق،سود جویان از آن استفاده می کنند. در این زمان در میان مردم شهرها هیچ چیز از معروف (در کارهای خوب و خدا پسند) زشت تر و منکر تر ،و هیچ کاری و عملی از منکر(گناه)زیباتر نیست.در نظر مردم گمراه این زمان هیچ راهی بدتر از رفتن به راه حق نیست (پیمودن راه بندگی به معنای واقعی). در این عصر است که دانایان به قران آن را پس پشت می اندازند و نگهبانان قران آن را به دست فراموشی می سپرند (البته در عمل به زبان)و هوای نفس آنها را به این سو و آن سو می کشد و این انحرافی است که آن را از پدران خود به ارث برده اند. آنان به دروغ قران را تحریف و تفسیر می کنند و حقایق آن را خلاف واقع دانسته اند،آن را به بهای کمی می فروشند و نسبت به آن بی رغبت اند.پس، قران و اهل قران در این عصر رانده شده از اجتماع هستند(بسیار کم اند)و در میان مردم از لحاظ ظاهری حضور دارند در معنای بیرون و بیگانه از این جامعه اند،در حقیقت،به تبعید شدگان شباهت دارند و کسی به آنها (قران و اهل آن)مکان نمی دهد (آنهارا تحویل نمی گیرند). آفرین بر این دو یار موافق (یعنی قران و پیروان واقعی آن). در این زمان قران و اقلیت عامل به آن ظاهرأ در میان جامعه هستند،اما در واقع بیرون از این مردم زندگی می کنند، زیرا راه سعادت و و راه شقاوت و گمرهی یکسان نیستند اگرچه باهم در یک جا جمع شوند .مردم در این زمان گفتار جدایی و نفاق و از هماهنگی با حق برحذرند و امور دینی و دنیوی خود را با افرادی برگزار می کنند که کارشان نیرنگ و زشتکاری و رشوه خواری و کشتار انسانهاست گویی خود را پیشوای قران می دانند و عملا از رهبری قران محروم اند. از حق در میان آنها جز نامی و از قران جز جلد و کاغذ و نوشته های آن نمانده است. در این جامعه صدای قران و احکام آن برمی خیزد و بعضی به آن علاقه مند می شوند ودر مجلس می نشینند ولی آرام نگرفته و از مجلس بیرون می شوند در حالیکه از دین اسلام بیرون رفته اند(دیدن خلاف ها و شنیدن آن)از دین پادشاهی به مذهب حکمران دیگر می روند،همین طور از سوی این حاکم به سوی آن فرمانروا و از سوی آن حکومت به سوی حکومتی دیگر و از فرمانبری حکمرانی و به فرمانبری حکمران دیگر در رفت و آمدند(اری چون پناهگاه اصلی "دین" را از دست داده اند).خداوند آنها را گرفتار استدراج خود میکند،یعنی بر بد بختی و عقوبت خود می کشاند،اگرچه به ظاهر سرگرم دنیای خود هستند و به اصطلاح با خوشی زندگی میکنند و به راستی که امیدهای بیجا زندگی آنها را فرا میگیرد تا آنجا که فرزندی در معصیت به وجود می اورند(نسل آینده را پدید می آورند).در مقابل ناحق سر تسلیم فرود می آورند و در عین حال خود را دین دار می دانند(آری، این دلخواه اهل دنیا،نه آن دینی که خداوند فرستاده است).

مساجد این مردم در این زمان از نظر ساختمان آباد اما از هدایت مردم به دین واقعی ویران است.خوانندگان قران و آباد کنندگان مساجد زیانکار ترین و ناکام ترین خلق خدایند، اینان سرچشمه گمراهی ها هستند و بازگشت ضلالت و گمراهی نیز به سوی خود آنها خواهد بود. شرکت در مساجد اینها کفر به خداوند بزرگ است مگر برای آن افرادی که نسبت به گمراهی آنان شناخت داشته باشند و بر اساس اعمال نادرست متصدیان امور دینی،مساجد،این پایگاه دینی ،از نظر تقوا خراب و انباشته از گمراهی می شود و سنت های خداوندی را مبدل می سازند و حدود الهی را تغییر می دهند و مردم را به راست نمی خوانند و درآمد کشور اسلامی و اموال بیت المال را به صاحبان واقعی اش یعنی مستحقان، نمی دهند بلکه آن را در راه نامشروع و جنگ و خونریزی به مصرف می رسانند و در ارتباط با پناهندگان اسلام پیمان شکنی می کنند و کسانی را که در این مسیر ناحق از آنها کشته می شوند شهید می نامند و به خداوند افترا می بندند و او را انکار میکنند و از دانش به خاطر نادانی خود روی برمیگردانند. در گذشته هم کسانی همچون اینان بودندکه بندگان خوب خداوند را شکنجه می دادند و آنها را مثله می کردند(یعنی گوش و بینی آنها را می بریدند)و گفتار آسمانی و براساس مصلحت آن افراد راکه از طرف خداوند می گفتند، دروغ و ناحق می انگاشتند ودر برابر کار خوب و شایسته کیفر های ناصواب مقرر می کردند و حال آنکه خداوند پیامبری از میان شما مبعوث کرد که نمی تواند رنچ شما را ببیند و بر این پیامبرکتابی نازل شده است که نظیر ندارد،خداوند وعده فرموده است که باطل به هیچ وجه نمی تواند به قران حمله ور شود و تحریف در آن راه نمی یابد (از پیش رو و پشت سر خداوند نگهبان قران است) و با اینکه از تمام گذشته ها خبر دارد کوچک ترین خلافی در آن دیده نشده است و تاریخ دنیا نیز برآن گواهی می دهد.[روضه کافی،ج2\ص359_362]