شهادت یا وفات حضرت ولی عصر(ع)؟؟؟

                                                  

به دو دلیل میگویند حضرت شهید میشود:

1_شیخ علی حائری یزدی در کتاب الزام الناصب از قول برخی از علما نقل کردند:هنگامی که بعداز هفتاد سال از حکومت حضرت حجت به پایان رسید،مرگ به سراغ او می آید،زنی از قبیله بنی تمیم به نام سعیده که همچون مردان مو بر چهره دارد از بالای بام هاونی سنگی را به سوی ان حضرت که در حال گذشتن از مسیری است پرتاب میکند و اورا به شهادت میرساند وامام حسین(ع) خاک سپاری اورا برعهده میگیرد.(1)

( در این قول نه نام علمایی امده، نه از قول امامی روایت شده)

کسانی که این روایت رارد کردند:شهید سید محمد صدر می فرماید:این متن اساسأ قابلیت اثبات موضوع شهادت حضرت مهدی را ندارد این روایت از معصومین وارد نشده است بلکه ازیکی از علما  که ما نمی دانیم کیست نقل شده حتی اگر این سخن به مضامین بعضی از روایات هم اشاره داشته باشد بازهم این سند نمی شود،در این صورت روایت مرسل و بدون اعتبار است که نه سند ان معلوم است و نه امامی که ان را روایت کرده مشخص.(2)

سید محمد کاظم قزوینی می فرماید:ای کاش این عالم بزرگوار روایتی را که آن مطلب از ان برداشت شده را نقل میکرد تا کیفیت رحلت حضرت بر ما هم روشن میگشت وکاش نویسنده این کتاب نام ابن عالم را که به طور مختصر ازآن نقل قول کرده را ذکر می نمود به هر حال این مطلب از نظر ما سر بسته و نارسا و بدون دلیل است.(3)

از این رو پذیرفتن شهادت حضرت بدین صورت مشکل است همچنین شهادت ایشان به وسیله سم نیز در روایات تصویب نشده است.بنابراین چگونگی رحلت ان گرامی را تنها خدا میداند و بس..

2_ امام رضا (ع) فرمودند:و به خدا از ما اهل بیت کسی نیس الا اینکه به قتل میرسد و شهید است.(4)

در بهار از قول امام حسن مجتبی(ع):از ما اهل بیت یا مقتول اند یا مسموم.(1_این میتواند از باب تقلید باشد یعنی غالب ما اهل بیت یا شهید با شمشیر است یا سم و انچه که دم دست بوده تا امام حسن عسگری است

2_شخصیت های بزرگی چون شیخ مفید این بحث را نپذیرفته اند و فرمودند این اثبات قطعی نمیکند.

3_ماروایات دیگری هم داریم:

امام رضا(ع): تمامی یازده امام بعداز رسول خدا به شهادت میرسند برخی از انان با شمشیر که عبارتند از علی و حسین(ع) و بقیه ی ان بزرگواران با زهر به شهادت میرسند و تمامی انان را طاغوت های زمانشان به شهادت میرسانند.(5))

امام صادق(ع) فرمودند: قائم قبل از قیامش غیبتی خواهد داشت زیرا بیم ان میرود که دشمنانش اورا بکشند.

واما اینکه مادر روایات داریم بعداز ظهور اقا امام زمان(عج) زمین بهشت میشود.

امام صادق (ع):هنگامی که قائم قیام نماید هیچ کافری به خدای بزرگ و هیچ مشرکی به امام نمی ماند مگرانکه از قیام حضرت اکراه داشته باشد تا انجا که اگر کافری در دل سنگی پنهان شده باشد آن سنگ به زبان می آید و میگوید ای مؤمن در دل من کافری پنهان شده مرا بشکن و اورا بکش.(6)

از جمله روایاتی که دلالت بر مرگ طبیعی حضرت ـ علیه السّلام ـ دارد، تفسیری است که از امام صادق ـ علیه السّلام ـ در مورد آیه شریفه «ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّهَ عَلَیْهِمْ»(7) نقل شده است. حضرت می فرماید: مراد، زنده شدن امام حسین ـ علیه السّلام ـ با اصحاب خود در عصر امام زمان است در حالیکه کلاه خودهای طلائی بر سر دارند و به مردم رجعت امام حسین ـ علیه السّلام ـ و یارانش را اطلاع می دهد تا مؤمنان به شک و تردید نیفتند. این در حالی است که حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ در میان مردم حضور دارد. هنگامی که مردم امام حسین ـ علیه السّلام ـ را به خوبی شناختند و به او ایمان پیدا کردند، مرگ حضرت حجّت ـ علیه السّلام ـ فرا می رسد و امام حسین، غسل و حنوط و کفن و خاک سپاری حضرت را برعهده می گیرد زیرا که امام را جز امام، غسل نمی دهد»(8)

. در روایتی دیگر نیز امام صادق ـ علیه السّلام ـ در پاسخ به این سؤال که: اولین کسی که به دنیا رجعت خواهد کرد چه کسی است؟ می فرماید: اولین رجعت کننده به دنیا، امام حسین است که پس از رجعت او و یارانش در حالیکه هفتاد پیامبر نیز او را همراهی می کنند، حضرت قائم (عج) انگشترش را به امام حسین واگذار می کند و چشم از جهان فرو می بندد امام حسین ـ علیه السّلام ـ نیز تجهیز، غسل و کفن و دفن حضرت را برعهده می گیرد»(9).

  غسل و دفن امام علیه السلام

 امام صادق ـ علیه السّلام ـ می‌فرماید: «اولین کسی که قبر او شکافته می‌شود و به سوی دنیا باز می‌گردد، حسین بن علی ـ علیه السّلام ـ است.»[10] و در جای دیگر می‌فرماید: «نخستین فردی که به دنیا باز می‌گردد، حسین بن علی است پس حکومت می‌کند تا وقتی که در اثر پیری ابروان او بر چشمانش می‌افتد.»[11] که اشاره به طولانی بودن حکومت امام حسین در عصر رجعت است.

جابر نیز از امام باقر ـ علیه السّلام ـ نقل می‌کند که امام حسین ـ علیه السّلام ـ در روز عاشورا، پیش از شهادتش، به تفصیل درمورد رجعت خود و یاران خود سخن گفت: «بشارت باد شما را به خدا قسم اگر این قوم ما را بکشند، ما نخستین کسانی هستیم که نزد پیامبرمان باز می‌گردیم و تا مدتی که خدا بخواهد توقف خواهیم کرد، آن گاه من اولین کسی هستم که قبرش شکافته می‌شود و ناگهان از قبر خارج می‌شوم، در حالی که امیر المؤمنین نیز از قبرش خارج شده و مهدی ما نیز قیام نموده است.»[12] در این روایت، رجعت امام حسین و امیر المؤمنین ـ علیهما السّلام ـ همزمان با قیام حضرت مهدی (عج) بیان شده است. در روایت دیگر امام صادق ـ علیه السّلام ـ می‌فرماید: «امام حسین ـ علیه السّلام ـ همراه با شهدای کربلا و هفتاد پیامبر، بازگشت می‌نماید. رو می‌آورد به سوی دنیا امام حسین همراه با کسانی که با وی به قتل رسیده بودند و همراهی می‌کنند او را هفتاد پیامبری که با موسی بن عمران مبعوث شدند. آن وقت حضرت قائم انگشترش را به او می‌سپارد.»[13]

در ادامه این حدیث اشاره به غسل و دفن امام زمان ـ علیه السّلام ـ به وسیله امام حسین ـ علیه السّلام ـ نیز شده است

از اهل سنت هم در فتن ابن حماد ص14،در برهان متقی هندی ص163،آمده که مهدی 14 سال زندگی میکند و سپس به مرگ طبیعی از دنیا میروند.

برهان متقی هندی ص150،فتن ابن حماد ص 99 و در عقد الدرر ص147داریم:به من خبر رسیده که حضرت 40سال زندگی میکنند،سپس به مرگ طبیعی در بستر خود از دنیا می روند.

و اما مدت حکومت حضرت:

علمای اهل سنت :40،30،20،14،5 سال ذکر کرده اند(14)

و علمای شیعه :19سال،20،70و309سال ذکر کرده اند(15)

منابع:

1.الزام الناصب ج2.ص167

2.تاریخ پس از ظهور ص.881

3.امام مهدی از ولایت تا ظهور ص.785

4.عیون اخبار الرضا ج.2 ص.257

5.عیون اخبار الرضا ج.1 ص.215

6.بحار ج.52ص.324

7.سوره اسراء آیه ی6

8.تفسیر عیاشی ج.2 ص.281 ،،،بحار النوار ج.27 ص.217

9.بحار النوار ج.27 ص217

10.میزان الحکمه ج.4 ص.85

11.معجم احادیث المهدی ج.5 ص.328

12.بحار النوار ج.53 ص.61 حدیث.52

13.معجم احادیث المهدی ج.3 ص.89

14.سنن ابی داوود ج.4 ص.116

15.غیبت شیخ طوسی

دشمن ولی عصر ابلیس

                                               

ابلیس(علیه اللعنه) که امروز مورد ستایش و گاهی پرستش برخی از مردم است، بزرگ ترین دشمن حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) است. علّت آن را در انتهای این مطلب متوجّه می شوید؛ همچنین می فهمید که بزرگترین نبرد حضرت مهدی(عج) در آخرالزّمان، با ابلیس و لشکریانش است؛ چرا که تا این ملعون از بین نرود، زمینه هدایت مردم، فراهم نمی شود.

آفرینش ابلیس

ابلیس، آفریده شده از آتش و از مخلوقات جنّی خداوند است. نام او در ابتدا «عزازیل» به معنای عزیز خداوند بود؛ ولی بعد از آنکه از سجده بر حضرت آدم (علی نبینا و آله و علیه السلام) سر باز زد و توبه نکرد، او را «ابلیس» به معنای مأیوس شده از رحمت خداوند خواندند. (1)

 

در قرآن کریم درباره ی «جنّ» بودن ابلیس می خوانیم: «و یاد کن هنگامی که به فرشتگان گفتیم، آدم را سجده کنید. پس همه، جز ابلیس سجده کردند که از گروه جنیان بود و از فرمان پروردگارش سرپیچید.» (2)

 

عبادت ابلیس

ابلیس به سبب زیادی عباداتش، به مقام تقرّب خداوند ارتقا یافته بود. امیرمؤمنان، حضرت علی (ع)در این باره فرموده اند: «از آنچه خداوند نسبت به ابلیس انجام داد عبرت گیرید، زیرا اعمال فراوان و کوشش های مداوم او با تکبّر از بین رفت. او شش هزار سال عبادت کرد که مشخص نیست از سال های دنیا یا آخرت است؛ امّا با لحظه ای تکبّر، همه را نابود کرد.» (3)

 

امتحان ابلیس از طریق حضرت آدم(ع)

حضرت علی (ع) درباره ی سرباز زدن ابلیس از فرمان خداوند در سجده بر حضرت آدم(ع) چنین فرموده اند: «شیطان بر آدم، به جهت خلقت او از خاک، فخر فروخت و با تکبّر به اصل خود که از آتش است، دچار تعصّب و غرور شد. پس شیطان دشمن خدا و پیشوای متعصب ها و سرسلسه ی متکبران است که اساس عصبیت را بنا نهاد و بر لباس برتری جویی و خودبزرگ بینی با خداوند در افتاد. لباس بزرگی را بر تن پوشید و پوشش تواضع و فروتنی را از تن به در آورد.»(4)

 

نتیجه این غرور و خود بزرگ بینی، رانده شدن از درگاه خداوند بود. خداوند فرمود: «از آن (مقام و مرتبه ات) فرود آی!  تو حق نداری در آن (مقام و مرتبه) تکبّر کنی!  بیرون رو، که تو از افراد پست و کوچکی! »(5) ابلیس از این زمان کینه ی انسان را به دل گرفت و به حضرت باری تعالی عرض کرد: «پروردگارا! مرا تا قیامت مهلت ده! [خداوند] فرمود: تو از مهلت داده شدگانی؛ ولی تا روز و زمان معین!»(6)

 

معرفی ابلیس از زبان خودش

امام هادی(ع)، روزی ابلیس را دید و به او فرمود: «تو چه کسی هستی؟» آن ملعون پاسخ داد:

«من قابیل و کشنده ی فرزند آدم به نام هابیل هستم. من با نوح پیامبر در کشتی سوار شدم (برای تباهی آنها و هلاکت اهل کشتی) و من کشنده ی شتر صالح پیامبرم. 
من موجب به آتش انداختن ابراهیم هستم. من نقشه ی قتل یحیی را کشیدم. من سبب قتل زکریّا با ارّه شدم. من روان کننده ی لشکر فرعون به رود نیل شدم که آنها غرق شوند. من جادوگران را راضی نمودم که با موسی درگیر شوند و آنها را راهنمایی نمودم، من سازنده ی گوساله ی سامرّی بودم.

 

من مردم را در جنگ حنین برای کشتن پیامبر اکرم(ص) جمع کردم. من حسادت را در دل امّت در روز سقیفه انداختم (تا غصب خلافت حضرت علی(ع) بشود، من محمل عایشه را در جنگ جمل با علی(ع) بستم. من در لشکر معاویه در جنگ صفّین، کارساز بودم.

 

من در روز عاشورا، در کربلا لشکر یزید را تشویق می ‌کردم در ریختن خون حسین بن علی(ع) و اصحابش. من امام اهل نفاق هستم. من نابود کننده ی اقوام اوّلین بودم و گمراه کننده ی اقوام آخرین هستم.

من از آتش، نه از خاک خلق شده ‌ام. من مورد خشم خداوند تا آخر خلقت هستم.» (7)

 

تلاش های شیطان پس از ظهور حضرت مهدی (ع)

فعالیت های شیطان در آخرالزمان در این بخش نمی گنجد. رواج این همه گناه و شرک و آلودگی، خود گواه همین مدّعاست که شیطان، در فریب فرزندان آدم (ع)، تمام کوشش خود را به کار بسته است و دست به دست نفس امّاره، بسیاری از انسان ها را به از خوی انسانی شان جدا کرده است. در بخش های دیگر همین ویژه نامه می توانید بیشتر با فعّالیتهای این ملعون آشنا شوید.

 

پس از ظهور حضرت مهدی (ع)، تلاش های شیطان برای وفای به عهدی که با خداوند برای گمراه کردن آدمیان بسته همچنان ادامه دارد. در آستانه ظهور، شیطان کاری انجام می دهد که در سرنوشت مردم بسیار تأثیر گذار است: صبح گاه روز بیست و سوم ماه رمضان، پیش از ظهور، جبرئیل امین (ع) با ندای اعجازگونه ای حجت را بر مردم تمام می کند و نوید ظهور حضرت مهدی (ع) را به همه ی آنها می دهد. عصر گاهان، ابلیس برای مقابله با این ندا به میدان می آید. این ماجرا از زبان امام باقر (ع) چنین نقل شده است:

«...و صدا، صدای جبرئیل روح الامین است و صدا در شب جمعه بیست و سوم ماه رمضان خواهد بود. درباره ی آن شک نکنید. گوش فرا دهید و اطاعت کنید. در انتهای روز، صدای ابلیس ملعون [شنیده می شود] که ندا می دهد: آگاه باشید که فلانی مظلومانه کشته شد تا مردم را به شک بیندازد و آنها را مبتلا به فتنه کند.» (8)

 

پایان زندگی شیطان

به بیان روایات، پایان یافتن زندگی شیطان در دستان حضرت صاحب الامر(ع) است. حضرت مهدی (ع) در پی گسترش عدل و داد در زمین هستند و برای رسیدن به این هدف پاک و مقدّس، کارهای مختلفی انجام می دهند که از جمله آنها جنگیدن با موانع تحقّق عدالت جهانی است.

از مهم ترین این جنگ ها می توان به موارد زیر اشاره کرد: جنگ با سفیانی، سپس با یهودیان، سرکوب دجّال و نابود کردن یأجوج و مأجوج و در آخر، جنگ با ابلیس آغاز می شود که نتیجه ی آن هلاکت شیطان است. (9)

 

اسحاق بن یعقوب می گوید: «از امام صادق (ع)پرسیدم: اینکه خداوند به شیطان فرمود منتظر وقت معلوم باش، این وقت معلوم کی خواهد بود؟ حضرت فرمودند: روز قیام قائم ماست. وقتی خداوند او را برانگیخته می کند و آماده ی قیام در مسجد کوفه است، در آن وقت شیطان در حالی که با زانوهای خود راه می رود به آنجا می آید و می گوید: ای وای، از خطر امروز! قائم پیشانی شیطان را گرفته و گردنش را می زند. آن موقع روز وقت معلوم است که مدت او به آخر می رسد.» (10)

 

پی نوشت :

1. مسعودى، على بن حسین، ترجمه إثبات الوصیة، مترجم: محمد جواد نجفی، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، 1362، ص 7؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث 3/5. همچنین در سایت ویکی فقه بیان شده است.

2. سوره ی کهف (18)، آیه ی 50.

3. نهج البلاغه ترجمه ی محمد دشتی، خ 192.

4. همان.

5. سوره ی اعراف ، آیه ی 13.

6. سوره ی ص (38)، آیات 79-81.

7. کتاب طوالع الانوار، ص166؛ نقل از سایت موعود

8. نعمانی، غیبت، ص17، بحارالانوار، ج2، ص231.

9. برای دست یابی به اطلاعات بیشتر، مطالعه مقاله ی از ظهور تا قیامت، ماهنامه ی موعود، شماره ی 97 را پیشنهاد می کنیم.

10. بحارالانوار، ج 2، ص 231.

 

منبع:  افخمی، فاطمه، «ابلیس دشمن فرزندان آدم»، نشریه ی موعود شماره 101؛ با تصرّف و تلخیص.

سایت مصاف،استاد علی اکبررائفی پور

عفو بیکران حضرت

مفضل ابن عمر از امام صادق(ع)روایت میکند(بحار جلد53 ص 11):از امام پرسیدم امام با اهل مکه چه خواهد کرد؟

امام پاسخ داد:انان را به وسیله ی حکمت و بهترین پند ها دعوت میکند و انان هم به اطاعت او گردن می نهند. مهدی مردی از خاندان خودش را در میانشان جانشین قرار میدهد و از مکه به سوی مدینه رهسپار میشود هنگامی که از مکه دور شد،اهل مکه علیه جانشین او شورش میکنندو گردن او را  میزنندپس امام به مکه باز میگردد و اهل مکه تا امام را می بینند در حالیکه از نگاهشان ذلت و خضوع هویداست سرهارا در گریبان و شرمندگی فرو برده و با گریه و التماس میگویند،یا مهدی یا ال محمدالتوبه التوبهو حضرت انهارا نصیحت کرده و هشدار میدهد و از این رفتار بر حذرشان می دارد و از میان انها یکی از خودشان را جانشین قرار میدهد(سه مرتبه این کار را تکرار میکنند) دفعه اخر حضرت می فرمایند:به سوی مکه باز گردید واز انان کسی را باقی نگذارید مگر آن کسی که ایمان بیاورد. از حضرت سوال میشود چرا خودتان نمی آیید؟ حضرت میفرمایند:اگر نبود که رحمت پرودگارتان همه چیز را فرا میگرفت و من ان رحمت واسعه هستم اگر نبودم حتما با شما به سوی آنان باز می گشتمزیرا عذری که میان آنان و خدایشان و من بود قطع نمودند.

امام باقر(ع):حضرت قرض تمام مقروضین را میدهد ،تمام غلامان و زندانیان را ازاد میکندو حقوقی را که بر گردن مردم است رد میکند. بحار جلد52 ص224

محمد باقر علیه‌السلام که مى فرمایند: وتـجـمـع الـیـه امـوال الـدنـیـا کلها من بطن الارض وظهرها فیقول الناس: تعالوا الى ما قطعتم فیه الارحام , وسفکتم فیه الدماء الحرام , ورکبتم فیه ماحرم اللّه عزوجل فیعطی شیئا لم یعطه احد کان قبله.

 تـمـام ثـروت دنـیا از آنچه در دل زمین یا بر روى آن است در نزد او (حضرت مهدى ارواحنا فداه) جـمـع مى‌شود, پس ندا مى کند مردم را که: بیائید به سوى آنچه براى آن قطع رحم کردید و خون نـاحـق ریـخـتـیدو حرام خداوند را مرتکب شدید, پس بخششى مى کند که احدى قبل از او چنین نکرده باشد. بحار الانوار: 52/351

حدیثی از امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام درباره‌ی امام مهدی(عج):اوسعکم کهفا و اکثرهم علما و اوسعکم رحما

او از همه‌ی شما بیشتر مردمان را پناه می‌دهد و علمش از همه‌ی شما بیشتر و رحمت و لطفش از همه‌ی شما گسترده‌تر می‌باشد .

مهر بیکران ص30 به نقل از اثبات الهداه 7/75

ر زیارت آل یاسین می‌خوانیم: «السلام علیک أیّها الرحمة الواسعة»

سلام بر تو ای رحمت فراگیر...

«امام، مظهر اسماى حسناى الهى و تجلّى رحمت واسع حق است. کسى که تربیت شدۀ خداى رحمان باشد، مظهر رحمت بى‌کران الهى است. در وسعت سینۀ او که دریاها هم به چشم نمى‌آید، کران، تا به کران عشق به همۀ انسان‌ها موج مى‌زند. امام، پدرى مهربان، همدمى شفیق و همراهى خیرخواه است. حضرت مهدى علیه السّلام، شاهد همۀ دردها و آلام انسان‌ها است. دل او، دل بیدارى است که همراه هر تازیانه و هر قطرۀ خون و هر فریاد، حضور دارد و درد و رنج مرا از من بهتر و بیشتر احساس مى‌کند و براى من بیش از خود من مى‌سوزد، چراکه معرفت و محبّت من، محدود و غریزى است، در حالى که معرفت او، حضورى و محبّت او به وسعت وجودى او باز مى‌گردد و تجلّى رحمت واسع حق است.»( میر مهر جلوه های محبت امام زمان (عج) ص12) 

حضرت نیز خود را اینگونه معرفی می‌فرمایند: «همانا رحمت پروردگارتان همه چیز را فراگرفته و من آن رحمت بیکران الهى هستم.»(إن رحمة ربّکم وسعت کلّ شیء و أنا تلک الرحمة. (بحار الأنوار، ج  ۵٣ ، ص  ١١ )

سید بن طاووس (رحمة الله علیه) می‌فرماید: سحرگاهی در سرداب مقدس بودم.

ناگاه صدای مولایم را شنیدم که برای شیعیان خود دعا می کردند وعرضه می داشتند: اللهم ان شیعتنا خلقت من شعاع انوارنا و بقیة طینتنا و قد فعلوا ذنوبا کثیرة اتکالا علی حبنا وولایتنا فان کانت ذنوبهم بینک وبینهم فاصفح عنهم فقد رضینا و ما کان منها فیما بینهم فاصلح بینهم و قاص بها عن خمسنا و ادخلهم الجنة فزحزحهم عن النار و لا تجمع بینهم و بین اعدائنا فی سخطک.

ترجمه دعا این است: خدایا شیعیان ما را از شعاع نور ما و بقیه طینت ما خلق کرده‌ای، آنها گناهان زیادی با اتکاء بر محبت به ما و ولایت ما، کرده‌اند، اگر گناهان آنها گناهی است که در ارتباط با تو است، از آنها بگذر که ما را راضی کرده‌ای وآنچه از گناهان آنها، در ارتباط با خودشان هست، خودت بین آنها را اصلاح کن و از خمسی که حق مااست، به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش جهنم نجات بده و آنها را با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما.( برکات حضرت ولی عصر (عج) حکایات عبقری حسان صص297-296)

                                                      

                                                   «اللهم عجل لولیک الفرج»

برخورد امام زمان(عج) با یاغیان و طاغیان

بر

براساس روایات یاغیان و طاغیان در زمان حضرت حجت چهار دسته هستند:

دسته اول،افرادی که اگاهانه سدراه انقلاب حضرت می شوند.

امیرالؤمنین علی (ع) می فرمایند:وقتی قائم ماقیام بکند،به سمت کوفه به راه می افتد یک گروه ده هزار نفری جلوی ایشان می ایستند  اینان افرادی هستند که معروفند به بتریه  اینان یک سلاح به همراه دارند به اقا صاحب الزمان میپگویند از هرجا آمدی به همانجا بازگرد مانیازی به فرزندان فاطمه نداریم و جنگ بین انان درمیگیرد تا اخرین نفر انها کشته میشوند سپس حضرت وارد کوفه میشود بعداز ان حضرت منافقان نهاراهم میکشد وقصر ها را منحدم میکند و جنگ تا جایی ادامه پیدا میکند که خداوند متعال راضی بشود.(این روایت در اینجا به صورت خلاصه امده) ارشاد جلد2 ص384

دسته دوم،ناصبی ها 

امام صادق (ع):خدا هیچ چیزی نجس تر از سگ نیافریده اما ناصب ما اهل بیت از ان هم نجس تر اند.علل الشرایع جلد1 ص292

امام باقر (ع)فرمودند:قائم ما ایمان را دوباره عرضه میکند انان دو دسته میشوند1-انهایی که داخل میشوند به حقیقت میرسند نجات پیدا میکنند والا انهایی که برنمیگردند سرنوشتشان مرگ است. بحار جلد52 ص375

دسته سوم،کسانهی که بر ظلم براهل بیت رضایت دادند.

امام رضا (ع) میفرمایند:فرزندان قاتلین امام حسین(ع) از رفتار پدران خود خشنودند و به آن افتخار میکنند و هرکسی به چیزی راضی شود مانند کسی است که آن را انجام داده است واز این جهت اگر مردی در مشرق زمین کشته شود و کسی در مغرب زمین در قتل آن راضی باشد نزد خداوند شریک قاتل است،حضرت قائم با آنها در هنگام خروجش قتال خواهد کرد. عیون اخبار الرضا جلد1 ص273 

اقا امام صادق(ع):احدی از کسانی که با ما جنگیدند و به ماظلم کردند وبه مظلومیت ماراضی شدند در زمان حجت باقی نخواهند ماند. بحار جلد52 ص24

دسته چهارم،بنی امیّه(که در قالب سفیانی ظهور میکند که این سفیانی ها هم ناصبی وهم راضی به تقل اهل بیت هستند).

امام علی (ع):سوگند به خدا بنی امیه پیوسته بر مردم ستم خواهند کرد تا اینکه هیچ حرامی نمی ماند که ان را حلل کنند و هیچ پیمانی نمی ماند مگر انکه ان پیمان را بشکنند و هیچ خیمه و خانه ای نمی ماند مگر انکه ظلمشان به ان راه یابد. نهج البلاغه خطبه98

امام علی (ع) بعد از ذکر جنایات بنی امیه میفرماید: خداوند مهدی رابر بنی امیه مسلط میگرداند و آنهارا زیر پای خود قرار میدهد و همچون سنگ اسیاب با انها خواهد بود اینان لعنت شدگانند هرجا یافت شوند باید دستگیر و سخت شکنجه شوند و این سنت خداوند است که در میان پیشینیان نیز جاری بوده است ودر سنت خدا تغییری نیست. بحار جلد51 ص121

                                                              «اللهم عجل لولیک الفرج»