روایات امام صادق در رابطه با ظهور

 

                               

بنا بر نقل «الزام الناصب»امام صادق (ع) در باب علائم قبل از ظهور امام عصر (عج)چنین فرمودند:

مهدی ما (عج)از مکه خارج نمی شود تا اینکه دارای حلقه باشد. راوی می گوید عرض کردم: میزان حلقه چیست؟

فرمودند:یک سپاه ده هزار نفری در حالی که جبرئیل(ع) در طرف راست ومیکائیل در طرف چپ آن حضرت در حرکتند و پرچم رسول خدا (ص)ر به اهتزاز در می اورند و تمامی مردم مشرق و مغرب از خبر قیام و به اهتزاز در امدن آن اگاه می شوند و این پرچم مخصوص رسول اکرم (ص)است که در روز بدر جبرئیل آن را از آسمان آورد.آنگاه رسول خدا (ص)آن پرچم را پیچید و به علی (ع)داد تا اینکه جنگ بصره  پیش امد و حضرت امیرالمومنین پرچم را به اهتزاز دراورد و خداوند آن پیروزی درخشان را نصیبش فرمود و بعداز فتح بصره حضرت امیرلمؤمنین (ع)آن پرچم را پیچید و الان نزد ماست، و هیچ کس آن پرچم را نمی گشاید و به دست نمی گیرد مگر اینکه قائم ما قیام کند وآن  را به اهتزاز دراوردو این پرچم و خبر برافراشته شدنش به شرق و غرب عالم می رسد و جهان را در سیطره خود قرار می دهد و از آن طرف در پیشاپیش آن به اندازه ی یک ماه مسافت و نیز از طرف راست و چپ آن موجی ازاز خوف و ترس راه می افتد (البته دلهای مردم را پر می کند)و قلبهارا مسخر می نماید. او ناراحت و غضبناک ظاهر می شود و برای این مردم که گرفتار غضب خداوند شده اند متاسف است، در حالیکه پیراهن رسول اکرم در جنگ احد و نیز عمامه مخصوص و زره آن حضرت را پوشیده و شمشیر جدش (ذوالفقار)را به دست گرفته است و این شمشیر را از غلاف بیرون می کشد و هشت ماه آن را به زمین نمی گذاردو از طرف حضرت بقیه اللهروحی له  الفداءمنادی ندا می کند که اینها دزدان دین خدا و حرم خدا هستند، سپس سیصد و سیزده یاران مخصوص شرفیاب می شوند که خداوند درباره شان فرموده است:« همه شمارا خداوند خواهد آورد».(بقره/148)[الزام الناصب /ص،164]

امام صادق (ع) درباره ی جهانگیری حضرت ولی عصر (عج)و یاران عزیزش برنامه جالبی در این حدیث فرموده اندکه شرح آن را به نظر خوانندگان عزیز می رسانیم تا مشکل بی اساس به نظر بعضی در ارتباط با اینکه چگونه حکومت واحد جهانی به وجود می آید ، حل بشود. امام صادق (ع) در این حدیث می فرمایند:

وقتی قائم ما قیام کند و جهان را مسخر اراده و حکومت خود قرار دهد،در قسمتی و قاره ای از دنیا کسی را به عنوان نمایندگی از طرف خودش معین می فرماید و فرمان کاراش را به این مضمون صادر می کند:برنامه قضایی تو در کف دست توست ، پس هرگاه مشکلی پیش آید که حکم خداوند را در آن امر نمی دانی به کف دستت نظر کن و آنچه را در کف دستت دیدی همان تکلیف توست و به آن عمل کن. امام صادق (ع)می فرماید:آنگاه حضرت قائم لشکری به قسطنطنیه می فرستدو وقتی که به دریا رسیدند عبارتی به کف پاهای خود می نویسند و روی آب راه می روند، مردم می گویند:اینها که اصحاب حضرت قائم هستند و روی آب راه می روند پس خود آن حضرت چه خواهد کرد! در این موقع  چون شکست خود را قطعی می بینند دروازه های شهر را به روی آنها می گشایند .پس،آنها فرمانروایی را به دست می گیرند و هر فرمانی بخواهند صادر می کنند ( این است معنی ولایت تکوینی و تشریحی)

از امام صادق در رابطه با صیحه آسمانی حدیث می کنند که فرمودند:پیش از آن سالی که ندای آسمانی بلند شوددر ماه مبارک رجب نشانه ی دیگری باید دیده شود. عرض کردم :آن چیست؟ فرمودند:صورتی در ماه پیدا می شودو دستی ظاهر می گردد که همه آن را می بینند.[غیبت نعمانی/ص252]

امام صادق(ع) درباره ی آزمایشی  که روز های اول ظهور برای یاران مخصوص امام عصر (ع)(سیصد و سیزده تن) پیش می آید چنین فرموده اند:گویی میبینم قائم ما (ع)در کوفه بالای منبر نشسته و اصحاب مخصوص که سیصد وسیزده تن هستند ، به عدد اصحاب بدر،در خدمت جضور دارند، ناگهان امام زمان(ع) نامه ای با مهر طلایی از جیب قبای خود بیرون می آورد که البته عهد نامه ای است که از رسول خدا(ص) برای آن حضرت ، چون مفاد عهد نامه را برای آنها می خوانند مانند گله گوسفند گرگ زده همه ، بجز وزیر و یازده تن از نقبا به عدد نقبای بنی اسرائیل ، بقیه همه آن سرور را رها کرده ،در سرتاسر کره زمین سیر می کنند و چوم مرجع و پناهی غیراز او نمی بینند دوباره برمی گردند. امام صادق(ع) می فرماید:ای مفضل ! به خدا سوگند ، من می دانم که حضرت قائم چه می فرماید که سبب فرار کردن آنها می شود .[کمال الدین صدوق، ج2/ص 390]

امام صادق (ع) و نسانه های ظهور

                                                  

حضرت امام صادق(ع) و نشانه های ظهور

ابی بصیر از حضرت صادق نقل می کند که آن حضرت فرمودند:

قائم ما قیام نمی کند مگر در سالهای طاق؛یک یا سه یا هفت یا نه[ارشاد مفید،ص353]

مفضل بن عمر از امام صادق(ع)روایت می کند که آن حضرت فرمودند:در پشت کوفه(سهله)قائم ما بیرون می آید در حالی که بیست و هفت نفر مرد در خدمت او هستند؛پانزده نفر از اقوام موسی که به قوم حق گرویدند و به حق عدالت ورزیدند و هفت نفر از اصحاب کهف و یوشع بن نون و سلمان و ابودجانه انصاری و مقداد و مالک اشتر، پس این بیست و هفت تن در خدمت امام زمان(ع)هستند و از یاران و فرمانروایان دولت آن بزرگوارند.[ارشاد مفید\ص361]

از امام صادق(ع)ده صفت و نشانه برای امام بیان شده است:

1-عصمت از گناه و خلاف اخلاق دور از حق

2-نصّ بر امامت او از طرف خداوند و پیامبر و امام قبل از او

3-باید از همه مردم دانا تر باشد

4- از نظر تقوا و پرهیزکاری باید برهمه برتری داشته باشد.

5- به قران خداوند و احکام او از همه اعلم باشد(علوم و معارف بیکران قران در نزد او باشد).

6-از طرف امام قبل از او به عنوان وصی از لحاظ ظاهر هم معرفی شده باشد.

7-دارای معجزه باشد(کارهای خارج از عدالت انجام دهد ودر مقابل دشمن متکی به دلیل باشد).

8-چشمش به خواب برود ولی قلبش بیدار باشد.

9-بدن مقدسش هیچگاه سایه ندارد.

10-همان گونه که از پیش رو همه چیز را می بیند از پشت سر نیز ببیند(هیچ عاملی نمی تواند بین او در عالم هستی و موجوداتش مانع گردد).[اثباة الهدی ،ج7\ص403]

مفضل بن عمر از اصحاب حضرت صادق(ع)از محل کیفیت ظهور حضرت مهدی (عج)و نشانه های آن سئوال کرد،می گویند:

ای مولای عزیز!محل ظهورش ما کجاست و چگونه ظاهر می شود؟فرمودند: به تنهایی ظاهر می شود،به تنهایی وارد مسجدالحرام می شود،به تنهایی دست به دامن کعبه می زند،شب را به تنهایی در کنار بیت به سر می برد. چون مردم به خواب روند و شب فرا رسد جبرئیل و میکائیل و صفئف فرشتگان براو وارد شوند.جبرئیل به آن حضرت عرض می کند که ای آقای من ! گفتارت قبول و فرمانت مطاع است پس آن حضرت دست برچهره اش کشیده،می فرماید:«ستایش خداوندی را که وعده لطف و رحمتش را برما محقق فرمود و مارا وارث همه ی سرزمین بهشت گردانید تا هرجای آن را که بخواهیم،منزل کنیم زیرا آن روز پاداش نیکوکاران بسیار نیکو خواهد بود»[زمر/74] آنگاه امام بین رکن و مقام می ایستد و فریاد می زند: ای یاران مخصوص من و ای کسانی که خداوند شما را برای نصرت و یاری من برروی زمین ذخیره کرده است! باحالت اطاعت نزد من حاضر شوید. صیحه و فریاد حضرت در غرب وشرق به گوش آنها می رسد و آن صدای ملکوتی را می شنوندو به طرف امام حرکت می کنند ودر چشم برهم زدنی بین رکن و مقام نزد امام حاضر می گردند.در این حال، خداوند متعال به نور امر میکند که به صورت عمودی از زمین تا آسمان براید و تمام ساکنان روی زمین را از پرتوی خود روشن می سازد.مؤمنان رااز این نور به شادی و سرور وا می دارد، زیرا از قیام قائم ما اهل بیت خبر ندارند، اما چون صبح شود آنهادر محضر مقدس ودر فرمان امام(ع) قرار می گیرند و تعداد آنها سیصد و سیزده نفر _ به عدد اصحاب پیامبر گرامی اسلام در روز جنگ بدر_است.[بحار الانوار،ج53/ص7]

هشام بن سالم از امام صادق(ع) حدیث می کند که فرمودند:امر قیام مهدی ما محقق نخواهد شد مگر اینکه تمام اصناف مردم به حکومت برسند تا نتوانند بگویند اگر حکومت به دست ما داده می شد عدالت و حق را اجرا می کردیم، بعد از رسیدن همه طبقات به حکومت آنگاه مهدی ما ظاهر می شود و حق و عدالت را اجرا می کند.[غیبت نعمانی /ص274]

امیرالمؤمنبن و ظهور

                                  

حضرت امیرالمؤمنین ووسائل نقلیه زمان حکومت حضرت مهدی(عج)

امام علی (ع)درباره ی وسائل نقلیه دوران جهانگیری حضرت بقیه الله چنین می فرمایند:

آنگاه حضرت مهدی (عج) امر می فرمایند مرکب های سواری بسازند ودر کرانه عکا چهارصد کشتی ساخته می شود و به طرف طرطوس (از شهرهای بندری سوریه )به حرکت در می آیند و آنجارا فتح می کنند و از طرطوس به سمت انطاکیه می رود،آنجاراهم فتح  می کند واز انطاکیه به طرف قسطنطنیه(استانبول فعلی)هجوم می اورد، آن سرزمین راهم فتح می کند و به جانب بلاد روم (کشور های غربی)حرکت می کند و همه آن کشور هارا مسخر می نماید.[روزگار رهایی،ص471]

امیرالؤمنین و نزول حضرت عیسی(ع)

امیرالمؤمنین به تشریف فرمایی حضرت عیسی بن مریم(ع) در روزهای اول ظهور اشاره می فرمایند،آنهم در بیت المقدس در روز جمعه:

مهدی ما به جانب بیت المقدس برمی گردد و چند روزی در آنجا با مردم نماز می خواند تا روز جمعه می رسد و مردم آماده نماز هستند که ناگهان حضرت عیسی بن مریم در همین ساعت از آسمان به زیر می آید ، در حالتیکه دو لباس قرمز به تن دارد و قطرات عرق از سر و صورتشان مانند قطرت روغن می ریزد،مردی زیبا و خوش اندام است که شبیه ترین مردم به خلیل الرحمن(ع) است پیش می آید و با حضرت بقیه الله مصافحه می کند و بشارت به فتح و پیروزی می دهد.ذر این موقع حضرت مهدی تعارف می فرماید به حضرت عیسی که جلو بأیستیدو با مردم نماز بخوانید،حضرت عیسی می فرماید:ای فرزند رسول خدا!«بَل الصَّلوۀُ لَکَ»کنایه از اینکه پیشوایی دیگر مخصوص به شماست. در این موقع حضرت عیسی اذان می گویدو حضرت بقیه الله جلو می ایستد و جناب عیسی به آن حضرت اقتدا می کند.[روزگار رهایی،ص554] 

امیرالمؤمنین و خطبه ذی قار و علائم اخرالزمان

                 

اصبغ بن نباته می گوید: از حضرت امیرالمؤمنین شنیدم که فرمودند:

قبل از قیام قائم سالهای پراز خدعه ای است.در این سالها (پیش از قیام )راستگویان به نام دروغگو معرفی میشوند و دروغگویان به عنوان راستگو در این سالها «ماحل»تقرب پیدا میکند و «روبیضه»سخن میگوید .اصبغ می گوید:عرض کردم «ماحل»و «روبیضه»چیست؟ فرمودند:مگر قران را نخوانده ای که می فرماید:«وَ هو شَدید المِحال»؟ قال یرید المکر ؛ فرمودند:منظور از «ماحل» ادم مکاری است که به وسیله مکر زیاد مردم را به خود متوجه می کند.[غیبت نعمانی ،ص 278]

و اما معنی «روبیضه»اگرچه در در این حدیث پاسخ معنای ان افتاده ولی در جای دیگر از رسول گرامی اسلام (ص)نقل شده است که «الرُّبیضَةُ الرَّجلُ التّافِه یَنطِقُفی أمرِ العامَّةِ»یعنی مرد حقیر و بی شخصیتی که در امر عامه مردم دخالت می کند و سخن میگوید.

 

امیر المومنین و خطبه ی ذی قار و علائم اخر الزمان 

خداوند برای هدایت و ارشاد شما پیامبرش را مبعوث به رسالت فرمود و بدانید که بعد از من دورانی خواهید داشت که در ان چیزی پنهان تر از حق نیست و نیز در ان زمان روشن تر از باطل چیز دیگری نخواهد بود. در این عصر ، دروغ بستن بر خدا و پیامبرش از هرچیزی بیشتر است. در این زمان متاعی کم ارزش تر از قران در نزد این مردم نیست،در صورتی که قران را به حق بخوانند و به آن عمل کنند ،هیچ متاعی از نظر ارزش به پای کتاب خدا نمی رسد ، اگر تحربف شود و برخلاف حق تفسیر گردد،به تحقیق،سود جویان از آن استفاده می کنند. در این زمان در میان مردم شهرها هیچ چیز از معروف (در کارهای خوب و خدا پسند) زشت تر و منکر تر ،و هیچ کاری و عملی از منکر(گناه)زیباتر نیست.در نظر مردم گمراه این زمان هیچ راهی بدتر از رفتن به راه حق نیست (پیمودن راه بندگی به معنای واقعی). در این عصر است که دانایان به قران آن را پس پشت می اندازند و نگهبانان قران آن را به دست فراموشی می سپرند (البته در عمل به زبان)و هوای نفس آنها را به این سو و آن سو می کشد و این انحرافی است که آن را از پدران خود به ارث برده اند. آنان به دروغ قران را تحریف و تفسیر می کنند و حقایق آن را خلاف واقع دانسته اند،آن را به بهای کمی می فروشند و نسبت به آن بی رغبت اند.پس، قران و اهل قران در این عصر رانده شده از اجتماع هستند(بسیار کم اند)و در میان مردم از لحاظ ظاهری حضور دارند در معنای بیرون و بیگانه از این جامعه اند،در حقیقت،به تبعید شدگان شباهت دارند و کسی به آنها (قران و اهل آن)مکان نمی دهد (آنهارا تحویل نمی گیرند). آفرین بر این دو یار موافق (یعنی قران و پیروان واقعی آن). در این زمان قران و اقلیت عامل به آن ظاهرأ در میان جامعه هستند،اما در واقع بیرون از این مردم زندگی می کنند، زیرا راه سعادت و و راه شقاوت و گمرهی یکسان نیستند اگرچه باهم در یک جا جمع شوند .مردم در این زمان گفتار جدایی و نفاق و از هماهنگی با حق برحذرند و امور دینی و دنیوی خود را با افرادی برگزار می کنند که کارشان نیرنگ و زشتکاری و رشوه خواری و کشتار انسانهاست گویی خود را پیشوای قران می دانند و عملا از رهبری قران محروم اند. از حق در میان آنها جز نامی و از قران جز جلد و کاغذ و نوشته های آن نمانده است. در این جامعه صدای قران و احکام آن برمی خیزد و بعضی به آن علاقه مند می شوند ودر مجلس می نشینند ولی آرام نگرفته و از مجلس بیرون می شوند در حالیکه از دین اسلام بیرون رفته اند(دیدن خلاف ها و شنیدن آن)از دین پادشاهی به مذهب حکمران دیگر می روند،همین طور از سوی این حاکم به سوی آن فرمانروا و از سوی آن حکومت به سوی حکومتی دیگر و از فرمانبری حکمرانی و به فرمانبری حکمران دیگر در رفت و آمدند(اری چون پناهگاه اصلی "دین" را از دست داده اند).خداوند آنها را گرفتار استدراج خود میکند،یعنی بر بد بختی و عقوبت خود می کشاند،اگرچه به ظاهر سرگرم دنیای خود هستند و به اصطلاح با خوشی زندگی میکنند و به راستی که امیدهای بیجا زندگی آنها را فرا میگیرد تا آنجا که فرزندی در معصیت به وجود می اورند(نسل آینده را پدید می آورند).در مقابل ناحق سر تسلیم فرود می آورند و در عین حال خود را دین دار می دانند(آری، این دلخواه اهل دنیا،نه آن دینی که خداوند فرستاده است).

مساجد این مردم در این زمان از نظر ساختمان آباد اما از هدایت مردم به دین واقعی ویران است.خوانندگان قران و آباد کنندگان مساجد زیانکار ترین و ناکام ترین خلق خدایند، اینان سرچشمه گمراهی ها هستند و بازگشت ضلالت و گمراهی نیز به سوی خود آنها خواهد بود. شرکت در مساجد اینها کفر به خداوند بزرگ است مگر برای آن افرادی که نسبت به گمراهی آنان شناخت داشته باشند و بر اساس اعمال نادرست متصدیان امور دینی،مساجد،این پایگاه دینی ،از نظر تقوا خراب و انباشته از گمراهی می شود و سنت های خداوندی را مبدل می سازند و حدود الهی را تغییر می دهند و مردم را به راست نمی خوانند و درآمد کشور اسلامی و اموال بیت المال را به صاحبان واقعی اش یعنی مستحقان، نمی دهند بلکه آن را در راه نامشروع و جنگ و خونریزی به مصرف می رسانند و در ارتباط با پناهندگان اسلام پیمان شکنی می کنند و کسانی را که در این مسیر ناحق از آنها کشته می شوند شهید می نامند و به خداوند افترا می بندند و او را انکار میکنند و از دانش به خاطر نادانی خود روی برمیگردانند. در گذشته هم کسانی همچون اینان بودندکه بندگان خوب خداوند را شکنجه می دادند و آنها را مثله می کردند(یعنی گوش و بینی آنها را می بریدند)و گفتار آسمانی و براساس مصلحت آن افراد راکه از طرف خداوند می گفتند، دروغ و ناحق می انگاشتند ودر برابر کار خوب و شایسته کیفر های ناصواب مقرر می کردند و حال آنکه خداوند پیامبری از میان شما مبعوث کرد که نمی تواند رنچ شما را ببیند و بر این پیامبرکتابی نازل شده است که نظیر ندارد،خداوند وعده فرموده است که باطل به هیچ وجه نمی تواند به قران حمله ور شود و تحریف در آن راه نمی یابد (از پیش رو و پشت سر خداوند نگهبان قران است) و با اینکه از تمام گذشته ها خبر دارد کوچک ترین خلافی در آن دیده نشده است و تاریخ دنیا نیز برآن گواهی می دهد.[روضه کافی،ج2\ص359_362]